بي ترانه و لبخندي
خواهم سوخت،
در بي ستارگي آسماني كه،
از هر سو به غروب مي رسد،
و تو،
پرنده كهكشان رويا هاي آفتابي ميشوي...
حالا بي خدافظي مي روم
تا ندانسته باشي
بي تو!
تا كدام سياره سوخته
خاكستر مي شوم!!!
بي مقدمه...سلام.
سلام به تو كه حق رفاقت را ادا كردي.
سلام به وحيد تنها.
اما نه... اگر تنها ترين تنهايان شوم باز هم خدا هست..
راستش را بخواهي من هنوز ياد نگرفته ام خوب بگويم... هميشه به خدا شكايت كردم كه خدايا چرا مرا شاعر نيافريدي؟
چه بگويم.؟
مي دانم چه بگويم و نمي دانم.
در ميان كلمه ها گم شده ام..نه اصلا انگار كلمه اي نيست براي گفتن با تو.
ساده مي گويم..ياده به اندازه ي خط خطي هاي دفتر مشق بچه گي هايم كه:
كه برايت آرزوي كاميابي دارم.
تا سحر چشم به راه نگاهت مي مانم.
بدرود.
