مي دونيد درسته اين مطلب بيشتر جاها به چشم مي خوره

اوني كه مي گه تنهاست(البته اكثرا) وحتي اگه يه دوست خوب به قول شما باهاش درد دل كنه باز از تنهايي در نمياد دليلش اينه كه :

معمولا اين دوستاي تنها كه همونطور كه گفتم اكثر آدما رو در بر ميگيره يه چيز كلك و يا خيلي چيز كلك! توو دلشون دارن و معمولا هم روراست نيستن كه همه چي رو رك و راست به طرفي كه باهاشون درد دل مي كنن بگن و بقول معروف حرفي كه از دل بر نيايد به دل هم نمي نشيند و در نتيجه اون دوستشون هم دلسوزانه و يا بطور مفيد نظري براش نداره..و اگه دو ساعت هم با هم گفتگو كنن كه بعله اله و بله شده كه اينطوري شده..بازم در نهايت وقتي كه از هم خداحافظي مي كنن مي گه كه تو دوست خوبي هستي و اينا, ولي بازم تنهاست!چون حرف خودشو نزده..

يادمون باشه كه اگه خيلي از چيزا رو نميتونيم بگيم براي اينكه اول خودمون گير داريم پيش دل خودمون.. اگه روراست باشيم در درجه اول خودمونو صاف و پاك مي كنيم و بعد حرفمونو مي زنيم..اگه يكي هم توجه نكنه خيليا توجه مي كنن..اگه ريا و دو رنگي و زنگار را از آينه دل خودمون پاك كنيم اونوقته كه مي گيم برا چي حرف خودمونو نزنيم؟؟نه حرف ناشايستيه و نه موجب نگرانيه!..

در واقع حرف رك و روشن و راست خريدار داره و خيلي هم داره !...

ولي برعكس ريا و دو رنگي و پرتوقعي كه اينروزها خصلت خيلي ها شده نه قابل گفتنه و نه قابل شنيدن!

از خودمون آغاز كنيم

صداقت و رو راستي آغاز همه چيز است!